אָט ביסטו, נאָך די אַלע יאָרן.
דו האָסט אויסגעקליבן אונדזער דײַנער.
גוט געטאָן.
ס'איז נאָך אַלץ אָפֿן,
און אונדזער באַליבסטע סאַרווערין אַרבעט נאָך אַלץ דאָ,
כאָטש, ניט געקוקט אויף איר העפֿלעכקייט,
איז עס קלאָר זי געדענקט אונדז ניט.
כ'באַשטעל דעם קאַב-סאַלאַט (אָן דעם בייקאָן),
און דו דעם אינדיק-בורגער.
כ'טרייסט זיך מיטן ריטואַל אַזוי פּלוצעמדיק צוריקגעשטעלט
און געפֿין עלאַסטישקייט אין דער לינאָלייענער יבשה.
אָט ביסטו, נאָך די אַלע יאָרן.
די צײַט איז ניט געווען איידל.
מיר זײַנען ביידע דיקער ווי מיר זײַנען פֿריער געווען,
ווי מיר װאָלטן געדאַרפֿט זײַן. די האָר האָט באַקומען פֿאַרבן
פֿון סליאַטע און פֿאַרפּעסטיקונג.
דײַנע פֿלעגן שײַנען װי טרוסקאַפֿקע און מער.
פֿאַראַן קנייטשן וווּ ס'פֿלעגט הערשן גלאַטיקייט,
עס הענגט אַראָפּ וווּ ס'פֿלעגט זײַן אָנגעצויגן,
דאָס פֿלאַטערניש וווּ ס'פסֿלעגט זײַן גרינג.
דאָך באַלעקן מיר זיך מיטן געשמאַקן עסן
און מיט דער גוטמוטיקייט פֿונעם נעאָן דעם ניט-געביטענעם.
אָט ביסטו, נאָך די אַלע יאָרן.
אָבער דײַן סטיל צעבליט זיך נאָך אומפֿאָרמעל, עלעגאַנט.
דײַן האָלצקויל-גרוי-סוועטער און װײַן־רויט העמד געפֿעלן מיר.
ביסט אַלע מאָל אַזוי שיין אָנגעטאָן, "צונויפֿגעשטעלט."
ווי שטענדיק האָסטו פֿאַרכאַפּננדיקע לייענוואַרג.
לעצטנס האָסטו זיך פֿאַרטיפֿט אין די עסייען פֿון מאָנטעניע.
די באַמערקונגען, דער קלוגער חשבון-הנפֿש
זיינען קיין מאָל ניט געווען מער צוציִענדיק. און ווי דו קוקסט אויף מיר,
אין מיר אַרײַן–ווי אַן ענטפֿער קען איך נאָר נידערן דעם בליק. מישעל וואָלט פֿאַרשטאַנען!
דײַן זיכצוטרוי איז קיין מאָל ניט געווען מער גלאַנצנדיק.
יאָ, דערלאַנג מיר ביטע דעם פֿעפֿער. אַ דאַנק.
אָט ביסטו, נאָך די אַלע יאָרן.
מיר האָבן קיין מאָל ניט געקענט געפֿינען אַן אופֿן צו זײַן צוזאַמען.
דו, זיך ספּראַווענדיק מיט דער פּלאָג, געפּלאָגט פֿון אַן אויג אַ װאַנדערן,
און לעצטנס, דעם פּלאָנטער פֿון פּראָשקעס, נאָדלען און פּילן.
איך, מיט די דראַקאָנען.
מיר האָבן אויסגעפּרוּווט אַזוי פֿיל איטעראַציעס:
געליבטע, פֿרײַנד, לייענערס, מכניס-אורכים.
אָבער שטענדיק דאָס קלימפּערײַ פֿון אונטן:
די באַשולדיקונגען, די אָפּשאַצונגען, די קיין-מאָל-ניט-גענוגען.
עס איז נמצה נאָך הײַנט. אָבער נאָך אַלץ דאָס פּלודערײַ,
געבענשט פֿון דער סאַרווערין װאָס געדענקט אונדז זיכער כּמעט.
קאַב-סאַלאַט און אינדיק-בורגער שוין ניטאָ
(אָבער ניט פֿאַרגעסן),
די האַנט אויף דער טיר,
דער גוף האַלט זיך
צווישן
קוש,
אַרומנעם,
און געבן זיך די הענט,
װוּנדער איך זיך צי די טרעפֿונג איז טאַקע געשען
צי איז עס געווען אַ פֿאַנטאַזיע אינעװייניק אַ פֿאַנטאַזיע
און צי געפֿינט זיך אַ סטעזשקע אַרויס פֿון דער אַנאָמאַליע.
אַװעק פֿון די פֿלואָרעסצענטע-ליכט, וווּהין?
קרוין מײַנער, ביטע שטאַרב ניט אָן מיר.
כּיסא-מלוכה, מיט קאַץ
וואָלט איך געווען אין אַ קראָם פֿאַר געניצטע זאַכן,
וואָלט דער הינטערגרונט זיכער נאָר פֿאַרשטאַרקט דעם חן.
אַ יאָ, אָט איז די אוראַלטע נבֿיאהטע וואָס גיט מיר אַ שטורך פֿאָראויס.
דעם ספּעקטער פֿון האַנדלען וועט מען ניט אַרויסרופֿן.
די געשטעלן פֿון פּאַליעסטער העמדער און דינע שניפּסן און קליידלעך פֿון שיפֿאַן
און באַקעליט-געקנעפּלטע מאַנטלען פֿון יעגערהונט-ציין שטאָף,
און די אײַנגערעמטע פּלאַקאַטן פֿון ראַק-און-ראָל שטערן אויף װאָס מע פֿלעגט שטאַרבן,
וואָלט אַלץ זיך נאָכגעגעבן,
ביז די בליטשערס צוריקגעטראָטן.
די אַשן-פֿון-ראָז קנייטשן וואָלטן געגעבן אַ וווּנק,
באַלויכטן מילד מײַן טאָג.
וואָלט איך געווען אין אַ מוזיי,
וואָלט עס געזעסן אויף אַ מיני-טריבונע.
אַ קרישטאָלע קאַראַפֿינקע וואָלט געקענט בלישטשען פּונקט צו רעכטס.
אינעם סאַמע לעצטן מאָמענט וואָלט איך צוריקגעצויגן די שפּיץ פֿינגער
פֿון די טיילעכלעך פֿון אָפּזעץ פֿון מעד וואָס איך האָב זיך דאָרט פֿאָרגעשטעלט.
עס וואָלט דאָ געווען אַ פּלאַקאַט װאָס װאָלט געלויבט זײַן פֿאָרעם—
סײַ זאַפֿטיק, סײַ מאָגער—
קלאָר צו מאַכן די פּאָזיציע אין דער געשיכטע פֿון בלענד.
אַנטקעגן דעם ווײַסקייט פֿון די ווענט
און דער געזעלשאַפֿט פֿון לאַנדסלײַט פֿון פֿריערדיקע תּקופֿות,
וואָלט עס זיכער אַרויסגערופֿן באַוווּנדער, װי נאָר געמעסיקט.
ווען איך וואָלט געווען אין אַ היכלע,
וואָלטן פֿאַרבײַגייערס אפֿשר אויסגעגלאָצט אַן אויג ...,
צוגעצויגן פֿון פֿלאַמען װאָס צאַנקען אין וויינענדיקן גלאָז
און דער פֿאַרלײַטערונג פון אָנגענומענעם טרויער.
ווײַרעך-רויך וואָלט געקענט שוועבן אין דער לופֿטן.
בלומען פֿאַרשידנדיק פֿאַרװעלקט וואָלט מען געקענט אָנזען.
אין דער מראַקע
וועט מען ניט קענען וויסן אויף זיכער.
און אַפֿילו ווען מע וואָלט געקענט דעשיפֿרירן,
וואָלט מען ניט געטאָרט צוגיין,
כּאילו מיט אַ שטריק פֿון זיך אַליין צונויפֿגעדרייט איז עס אָפּקאָרדאָנירט.
אָבער מיר זײַנען דאָ אינעם ליד;
דאָס איז וואָס איז מיר געבליבן.
צווישן די דאָזיקע ווערטער
דעמאַרקירט די זון די פֿאַרשיידנהייט
צווישן דעם רויט-ברוין פֿון דײַנע לאָקן
אונעם געל פֿון דײַן באָרד.
דו קוקסט אַרויף פֿון טרומייטן הילכנדיקע,
היפֿטן װאָס שימיִיִרן,
סאָפּראַנען װאָס טרילערן,
פֿאַרלייג אַ פֿוס איבער אַ פֿוס
און גיב מיר אַ שמייכל.
די ווילדע קאַץ וואָס האָסט געראַטעוועט פֿונעם הינטער געסל
קאָרטשעט זיך, אומרויִק אונטערן גלעט פֿון דײַן האַנט,
ניט אין שטאַנד אויסצוהאַלטן, ניט אין שטאַנד זיך אַוועק צו דרייען פֿון אַזאַ הנאה.
װײַל געהאַט האָב איך קיין מאָל ניט אַזאַ מין אַמביוואַלענץ,
פֿאַרשטיי איך דעם נוצן, די נייטיקייט.
עפּעס ווייסט די קאַץ ניט צו קראַצן
די שפּינדלדיק-שטאַרקע קירשן האָלצערן פֿיס.
כ'האָב איר קיין מאָל קיין וואָרט ניט געזאָגט.
ס'איז קיין מאָל ניט געווען קיין צייט.
זי שאַרט זיך אַרײַן און אַרויס פֿון דײַן בײַזײַן—
פּונקט ווי זי טוט אינעם ליד אַליין.
דאָס ליד האָט מען געקענט זיך אויסמאָלן אין אַ שיין-באַפּוצטן צימער.
דער סוד פֿון מאַקסימיזירן לבֿנה-ליכט איז דערבײַ.
כ'האָב ערגעץ װוּ אַ מאָל געלייענט ווי מע קען איבערשטעלן קאָסמישן שטויב.
כ'קען עקספּערימענטירן,
אַרויסרופֿן בעכערגלעזער און בונסען-ברענערס.
ווען ס'איז אומגעלונגען, קען איך אויסגראָבן דעם ציטאַט.
אַפֿילו װען איך קען ניט טרעפֿן פּינקטלעך װוּ קושן געפֿינען זיך,
גיב איך אָפּ כּבֿוד דײַן געשפּרענקלטער האַנט װאָס גלעט די ביכער טאָוולען פֿון מיטל-יאָרהונדערט.
איך פֿאַרשטאַרק דײַנע ליבלעכע שושקענישן אויף דער נײַער אַנטי-סאָציאַלער מעדיע.
איך פּוץ די פּאָדלאָגעס וווּ ס'איז געשטאַנען דײַן באַליבסטער פֿאָטעל.
דײַן עזבֿון איז קיין מאָל מער פּראַכטיק ניט געווען.
