Անժողովուրդ լեզու

Գրիգոր Պըլտեան

(Թիւ 11)

չե՛ն
կորսնցուցեր գետ ու եղէգ
իրենց գեղեցկութիւնը երբեմնի


հոն բլուրներուն վերեւ
                                       երկինքը մերթ
                                       կանաչ կապոյտ
                                       մերթ նարնջագոյն
                                       անարգել
                                       անխոտոր հորիզոնով
եւ այդ գիծերը շռայլ ու սեւ փլուզմամբ
առանց յիշատակ անցեալի
առանց յանցանք ոճիրի
աշխարհ հազիւ ու հեւ ի հեւ ծնած գրեթէ ոչինչէն
մաքուր
սրբուած
թուփեր գուցէ կ՛աւետեն գարուն մը բարի


մոխիրի խաւ գուցէ սանտր մգլոտած
փոշի միայն սեւ փոշի մինչեւ երկինք եւ արշալոյս
այրման ու վերջի հետքեր չքացած


բայց ինչպէ՞ս
եւ ե՞րբ
քեզ ընդմիշտ
ի՞նչ վայր զրկեց պայծառութենէն երկրի