sodes o alfoz da vida
traédeme a miga de pan
a que a lesma devora
e se confunde coa lama dos camiños
nada esperaba
en nada cría
era só a marabilla de ser comanche e de vez
unha árbore
as follas de castiñeiro derredor da fronte
as trenzas longas cosidas con agullas de piñeiro
o vestido
como o cervo atravesa as vías
e preto e sobre a neve mira pasar o tren
así a voz
un cabalo
abebera nos espellos
e entre as patas garda
listas
as zapatillas de baile
Da aguia
dunha das súas ás
o óso
para a frauta
do pastor
o pico enterrado na carne
devóraa
ningunha interxección para o asombro
boca celada polos cinco dedos
dunha das ás
un óso
para a música
in memoriam
A noite caía
e ti
que ata ese intre eras imperceptible
materializácheste
non te importaba a chuvia nin o outono nin o frío
non querías marchar
a túa beleza estaba navegada por un delta
as túas frases dicíalas devagar
como as de quen foi recrutado no 36
e descarga toda a metralla sobre si
partías o tempo como unha onda parte o mar
eras rapaz e servías ágapes
a túa casa era un val, de ollada moi ampla
as noites
salvaxes
eran brancas as verbas
populosas como as megalópoles da orbe
¿é así
que o nome é infranqueable
e da súa contemplación ou teoría
florece unha escritura
franca
e nela flúe todo o que é nacido
que se espalla
sendo o seu cómaro un múltiple de nomes
ou nome
todos eles insensatos
sen posibilidade de lectura
mudos?
tal as pétalas na corola
así a fala derredor dos signos
por iso podías desatender
e preguntar polo do brión que medra en forma de estrela
ou alzar a vista
e dar coa diferente
a folla da sobreira
mira mira
como un coitelo de sílex
así a sombra
cando ningún dos cascos do cabalo
apaxa a terra
como o sexo dunha ninfa
o ventre da voz
así medrou a miña envexa sobre a morte
xuntos estivemos en Córdoba
eras unha pomba no peitoril da mañá
e en Nápoles
eras Sorrento e Capri e o Pausílipo
a noite foi un pano de seda
estenderon o mantel nun oasis
alí onde as ratas corren o tronco da palmeira
cara ao seu fogar
arriba
xunto os dátiles