Από 27 ή ο άνθρωπος που πέφτει
γιάννης ευθυμιάδης
Όλοι νομίζετε ότι φοβήθηκα και πως γι' αυτό έπεσα πανικόβλητος στο κενό
Θε μου, τι βλάκες! Επιτέλους, πήρα για μια μόνη φορά όλη μου τη ζωή στα χέρια μου
Προκλητικά, πέφτοντας μπροστά σε τρομαγμένα τεράστια μάτια, σας βγάζω τη γλώσσα μου
Την τελευταία στιγμή διέκρινα μέσα στο πλήθος το κορίτσι με τη θλίψη στα μάτια
Δεν είχε τίποτα ξεχωριστό να θυμάμαι, μόνο πως ήταν ένα κορίτσι θλιμμένο
Θα μπορούσαμε να είχαμε αγαπηθεί δύο καλοκαίρια πριν, δύο μετά –θα μπορούσαμε–
Δεν επαληθεύτηκε αυτή η πιθανότητα – πόσες να προλάβουν να φτάσουν στο τέρμα;
Κι έτσι εγώ δεν θα είμαι εδώ, ενώ το κορίτσι θα είναι εδώ –τι απλή λογική!–
Η δική σας απλή λογική, που για κάμποσα χρόνια την επαναλάμβανα περίφημα
Τις νύχτες όπως πέφτεις μέσα σ' όνειρο, έτσι μπορείς να καταλάβεις πώς στ' αλήθεια πέφτω
Μετεωρίζομαι, στριφογυρνώ σε ίλιγγο, άλλοτε όρθιος πάνω σ' ένα κατάστρωμα
Πότε ανάποδα –να που κοιτάζω τον κόσμο σας ανάποδα και δεν το βρίσκετε κακό–
Πότε με το κεφάλι μες στα πόδια μου, πότε τα χέρια σαν πουλιού φτερούγες, στριφογυρνώ
Μέσα σε ίλιγγο και, ωπ, γίνομαι τέσσερα και τρώω παγωτό, ωπ, είμαι τριάντα πια,
Εικοσιοκτώ και βλέπω το παιδί να βγαίνει, γίνομαι δεκατέσσερα κι η νύχτα όλο αργεί
Εικοσιένα μ' έναν κόσμο να με περιμένει –μα όπως φάνηκε μονάχα στη στροφή–
Είμαι πενήντα, κι είμαι εκατό, είμαι ο χρόνος όλος και ολόκληρος, κι ειν' αυτό αρκετό
Σε μια στιγμή να πυκνωθεί όλος ο αιώνας, να ξανοιχτεί, επιτέλους, τέταρτη διάσταση
Πονάνε τα μάτια μου καθώς πέφτω, ο αέρας ορμάει σαν για να μου τα ξεριζώσει
Πονάνε και οι τρίχες στα μπράτσα μου, είναι η μανία αυτη της αντίστασής μου για ζωή
Της λαχτάρας της ύλης, που πια φθίνει, να κρατηθεί ακέραιη απέναντι στην ιδέα
Πονάνε τα μάτια μου απέναντι στη φρίκη, όμως τα κρατάω ανοιχτά συνέχεια
Ο άνθρωπος που πέφτει θέλει να βλέπει, θέλει να ξέρει, η γνώση αυτή τον δικαιώνει
Ο άνθρωπος που πέφτει πρέπει πάντα –και τώρα πρέπει– να ξέρει ακόμα και την πτώση του
Αυτό είναι το τίμημα: γνώση αντί για αίσθηση, εμπειρία αντί για διαίσθηση
Σιγά-σιγά εθίζεται και στο τέλος η φρίκη γίνεται εικόνα σαν όλες τις άλλες
Και η εικόνα αυτή γιγαντώνεται, ώσπου παίρνει τη μορφή ενός κόσμου ολόκληρου
Listen to the poems read in the original Greek by the author:
Yiannis Efthymiades's meditation on terrorism and suicide is comprised of twenty-seven poems of twenty-seven lines of twenty-seven syllables that chronicle a man hurtling down from the World Trade Center, turning contemporary Greek culture and society on its head both in terms of the themes it addresses and its attention to form. His collection interprets austerity measures as both the measures a society takes to deal with poverty and unemployment and the verses poets write in response. The flash-second experience of a man falling is spread across pages and pages, turning an American tragedy into something very Greek, but also global. Even the number twenty-seven on the cover is a formal experiment drawn so that it is the same whether it is upside down or rightside up.
In this project I grapple with my own complicity as an English-language translator creating these texts anew for an American audience. Can we even talk of separate source and target cultures in a global economy such as today's in which languages and goods pop up with no regard for national borders? In which tragedies reverberate in seconds around the world? I respond to the formal issue of limited resources by inscribing the actual date of the tragedy of 9/11 into a twenty-syllable line, using a mix of street slang and metaphysics to make the poems American, but with a (Greek) difference.
In this project I grapple with my own complicity as an English-language translator creating these texts anew for an American audience. Can we even talk of separate source and target cultures in a global economy such as today's in which languages and goods pop up with no regard for national borders? In which tragedies reverberate in seconds around the world? I respond to the formal issue of limited resources by inscribing the actual date of the tragedy of 9/11 into a twenty-syllable line, using a mix of street slang and metaphysics to make the poems American, but with a (Greek) difference.
Yiannis Efthymiades was born in 1969 in Piraeus. 9/11 or Falling Man is his fourth collection of poetry. His poems were included in Hellenika, a bilingual anthology of new poets (Gavriilidis, 2009). He also writes song lyrics. His translations of English and American poetry have appeared in literary journals. He hosts a radio show on sound and poetry, and makes his living teaching Ancient Greek and writing textbooks for high school students.
Karen Van Dyck teaches and directs Modern Greek studies in the Classics Department at Columbia University. Her translations of Greek poetry include her edited and co-edited collections: The Rehearsal of Misunderstanding: Three Collections by Contemporary Greek Women Poets (Wesleyan, 1998), A Century of Greek Poetry (Cosmos, 2004), The Scattered Papers of Penelope: New and Selected Poems by Katerina Anghelaki-Rooke (Graywolf, 2009), and The Greek Poets: Homer to the Present (Norton, 2010). Translations from her forthcoming anthology Austerity Measures: New Greek Poetry (Penguin) have appeared in the Brooklyn Rail (2014) and Mantis (2015).
