van wilde dood

marwin vos

klaagstukken

een vaag wij wordt aangevallen omdat we rouwden omdat we te zichtbaar toonden wat niet getoond mocht worden – verlies nederlaag anders leven uitstoting rouw zonder ontwikkeling ze zijn zo bang hun kompas te verliezen en richten met hun voorzorgsmaatregelen en beschermingsmiddelen telkens opnieuw schade aan zelf had ik niet het gevoel dat het gestopt moest worden deze sterke rouwklacht trok door mijn lichaam en hele wezen en vouwde naar alle kanten lappen geschiedenis en toekomst open details en beelden herinneringen beloftes lappen gemeenschappelijke pijn en ongeluk stukken grof genaaide weefsels aangelegde bruggen boeken en banieren in kleurige druk trillende liederen warmte van dieren routes en verhalen van levens en tochten lichten aan de uitgelegde binnenkanten op we zijn open en kloppend dit is echt het bestaat ik voel het uitgevouwen ze insisteerde zolang het niet gevoeld wordt stopt het nooit ze bleef daar gewoon liggen als rivierklei na een overstroming als ontmantelde flatgebouwen als conflictmineralen als eendagskuikens als röntgenfoto’s van afgesloten stallen als verstoorde nesten en huizen maar niet verlaten zie je ze staan de banshees en keeners de wilde kuune gastvrij voor verlies en rouw uiteindelijk is de congruentie helend
 
 
 

bindstukken
 
als je het moet beschrijven dan alleen door het te verbinden met iets anders een brief is afstand maar ook een intieme relatie maar het is te pijnlijk je kijkt naar een natuurprogramma om te ontspannen maar het huilde in golven die lijkt het nu al in je waren en waarvan de beweging herinnert aan een andere tijd waarvan de uitgestrektheid niet verhindert dat je wist in een afgesloten bassin of container te zitten de golfslag brak steeds en bewoog terug liep nergens op uit en jij zit daar tussen walrussen die zij aan zij op het klein overbevolkt eiland rusten en hun zware lijven de moeizame tocht de rotsen opsleepten waar ze om weer in zee te komen vanaf tachtig meter hoogte afschuifelden dan vielen vielen en je ziet nu hoe aan de overkant van het water de historica van haar rots afschuifelt met wijde vleugels niet naar het water maar de lucht gericht
 
 

bindstukken
 
rondom de langste dag kijken we even voor zonsopgang naar lichtende nachtwolken vol waterdamp van raketuitlaatgassen en verhoogde methaanconcentraties die hoog in de atmosfeer het zonlicht reflecteren. als je weer begint voel je verre delen van wat je lichaam of landschap lijkt met een tip elkaar even raken en kort verbinding maken de begroeting is somber zullen we elkaar weer zien? de dikke tong de stijve romp hindert het vouwen dat nodig is om uiteenliggende delen te bereiken de long tong oblong song




The author would like to acknowledge Egan Garr, poet and translator, for help with editing the work.