দুটি কবিতা
সনন্ত তাঁতি
ভাষা
মোৰ দেউতাই দিয়া ভাষাটোক মোৰ আইৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
আৰু মোৰ আয়ে দিয়া ভাষাটোক মই পৃথিৱীৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
ইদাণীং শৰীৰতত্ববিদসকলে প্ৰকাশ কৰিছে
মোৰ হেনো নিজস্ব ভাষায়েই নাই
মাননীয় ভাষা পৰিষদ
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবেই পৰিচয় দিয়ক
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবে মানুহৰ ওচৰতে
যেনে সনন্ত পদবী তাঁতি জাতি মানুহ
বৰ্ণ ক’লা জন্মস্থান পৃথিৱী
আপাতত: মোৰ আই আৰু দেউতাই যা’তে গম নাপায়
মই কেৱল তেওঁলোকৰেই সন্তান নাছিলো
কাৰণ মোৰ দেউতাৰ কোনো নিজস্ব নাম নাই
মোৰ আইৰ কোনো নিজস্ব নাম নাই
মোৰ দেউতাৰ নাম পৃথিৱী মোৰ আইৰ নাম পৃথিৱী
আৰু মোৰ নাম সনন্ত চাহ-বাগিছাৰ ক’লা এটি লৰা সনন্ত
মাননীয় ভাষা পৰিষদ
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবেই পৰিচয় দিয়ক
যেনে সনন্ত তাঁতি
বাসস্থান – সৌজন্য আৰু ৰুচিবোধ সৌন্দৰ্য আৰু স্বাধীনতাৰ অভ্যন্তৰত
চৰিত্ৰ – মানুহ
আকাংখা – পুঁজিবাদৰ পৰা সমাজতন্ত্ৰলৈ উত্তৰণৰ বাবে
জাগি উঠক বতাহ বতাহ আৰু বতাহ
মানুহৰ অভ্যন্তৰত মানুহৰ হৃদয়ত বতাহ
মোৰ দেউতাই দিয়া ভাষাটোক মোৰ আইৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
আৰু মোৰ আয়ে দিয়া ভাষাটোক মই পৃথিৱীৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
ইদাণীং ভাষাবিদসকলে মোৰ ভাষাৰ কাৰণে
জৰুৰী বৈঠক মাতি প্ৰতিবাদ কৰিছে
ইদাণীং শৰীৰতত্ববিদসকলে প্ৰকাশ কৰিছে
মোৰ হেনো নিজস্ব ভাষায়েই নাই
মাননীয় ভাষা পৰিষদ
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবেই পৰিচয় দিয়ক
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবে মানুহৰ ওচৰতে
নৃশংস
সাতাইশ গৰাকীক মাৰি পেলোৱা হ’ল
তাৰ মাজতে পুৰুষ আছিল বাৰ গৰাকী
বাকীবোৰ শিশু আৰু তিৰোতা
প্ৰত্যক্ষদৰ্শীৰ মতে পাঁচটি কোলাৰ কেঁচুৱাও আছিল
টোপনিতে লালাকাল হৈ
প্ৰথমতে ঘেৰাও ক’ৰা হ’ল গাওঁখনক
তাৰপিছত ঘৰৰ দুৱাৰবোৰ ভাঙি
শোৱাপাটিৰ পৰা চোঁচৰাই অনা হ’ল মানুহবোৰক
লেম্পৰ পোহৰত জিলিকি উঠা শিশুবোৰৰ নিষ্পাপ মুখবোৰকো
আওকাণ কৰি খুনীবোৰে অবাধে চলালে গুলি
শিশুবোৰৰ নিষ্পাপ চকু আৰু কলিজাইদি ওলাই গ’ল বাৰুদেৰে
জ্বলি থকা গুলিবোৰ
তেজেৰে ক’লা হৈ পৰা মাটিৰ ওপৰত
ওৰেটো নিশা উৰি থাকিল মাখিবোৰ
জোনটো আঁতৰি গ’ল আকাশৰ পৰা
আকাশে কান্দিলে নৃশংসতাত
বেদনাগধূৰ হৈ ডাৱৰবোৰ ৰূপান্তৰিত হ’ল বৰষুণলৈ
মৰ্মান্তিক দৃশ্যবোৰ দেখি প্ৰত্যক্ষদৰ্শীসকলে একো নামাতিলে
মাথোঁ ৰুমালেৰে ঢাকি থলে নিজৰ মুখবোৰ
চিনাক্তকৰণৰ পিছত শ’বোৰৰ বিষয়ে জনা গ’ল এনেদৰে –
১ | বাৰ গৰাকী পুৰুষৰ আটায়ে আছিল ভূমিহীন আৰু স্বাধীনতাহীন মানুহ
২ | তিৰোতাবোৰ আছিল খাবলে’ নোপোৱা একোটি শিশুৰ আই
৩ | শিশুবোৰ আছিল মাথোঁ শিশু আৰু ফুল
মোৰ দেউতাই দিয়া ভাষাটোক মোৰ আইৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
আৰু মোৰ আয়ে দিয়া ভাষাটোক মই পৃথিৱীৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
ইদাণীং শৰীৰতত্ববিদসকলে প্ৰকাশ কৰিছে
মোৰ হেনো নিজস্ব ভাষায়েই নাই
মাননীয় ভাষা পৰিষদ
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবেই পৰিচয় দিয়ক
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবে মানুহৰ ওচৰতে
যেনে সনন্ত পদবী তাঁতি জাতি মানুহ
বৰ্ণ ক’লা জন্মস্থান পৃথিৱী
আপাতত: মোৰ আই আৰু দেউতাই যা’তে গম নাপায়
মই কেৱল তেওঁলোকৰেই সন্তান নাছিলো
কাৰণ মোৰ দেউতাৰ কোনো নিজস্ব নাম নাই
মোৰ আইৰ কোনো নিজস্ব নাম নাই
মোৰ দেউতাৰ নাম পৃথিৱী মোৰ আইৰ নাম পৃথিৱী
আৰু মোৰ নাম সনন্ত চাহ-বাগিছাৰ ক’লা এটি লৰা সনন্ত
মাননীয় ভাষা পৰিষদ
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবেই পৰিচয় দিয়ক
যেনে সনন্ত তাঁতি
বাসস্থান – সৌজন্য আৰু ৰুচিবোধ সৌন্দৰ্য আৰু স্বাধীনতাৰ অভ্যন্তৰত
চৰিত্ৰ – মানুহ
আকাংখা – পুঁজিবাদৰ পৰা সমাজতন্ত্ৰলৈ উত্তৰণৰ বাবে
জাগি উঠক বতাহ বতাহ আৰু বতাহ
মানুহৰ অভ্যন্তৰত মানুহৰ হৃদয়ত বতাহ
মোৰ দেউতাই দিয়া ভাষাটোক মোৰ আইৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
আৰু মোৰ আয়ে দিয়া ভাষাটোক মই পৃথিৱীৰ গৰ্ভত থৈ দিছিলো
ইদাণীং ভাষাবিদসকলে মোৰ ভাষাৰ কাৰণে
জৰুৰী বৈঠক মাতি প্ৰতিবাদ কৰিছে
ইদাণীং শৰীৰতত্ববিদসকলে প্ৰকাশ কৰিছে
মোৰ হেনো নিজস্ব ভাষায়েই নাই
মাননীয় ভাষা পৰিষদ
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবেই পৰিচয় দিয়ক
আপাতত: মোক মানুহ হিচাবে মানুহৰ ওচৰতে
নৃশংস
সাতাইশ গৰাকীক মাৰি পেলোৱা হ’ল
তাৰ মাজতে পুৰুষ আছিল বাৰ গৰাকী
বাকীবোৰ শিশু আৰু তিৰোতা
প্ৰত্যক্ষদৰ্শীৰ মতে পাঁচটি কোলাৰ কেঁচুৱাও আছিল
টোপনিতে লালাকাল হৈ
প্ৰথমতে ঘেৰাও ক’ৰা হ’ল গাওঁখনক
তাৰপিছত ঘৰৰ দুৱাৰবোৰ ভাঙি
শোৱাপাটিৰ পৰা চোঁচৰাই অনা হ’ল মানুহবোৰক
লেম্পৰ পোহৰত জিলিকি উঠা শিশুবোৰৰ নিষ্পাপ মুখবোৰকো
আওকাণ কৰি খুনীবোৰে অবাধে চলালে গুলি
শিশুবোৰৰ নিষ্পাপ চকু আৰু কলিজাইদি ওলাই গ’ল বাৰুদেৰে
জ্বলি থকা গুলিবোৰ
তেজেৰে ক’লা হৈ পৰা মাটিৰ ওপৰত
ওৰেটো নিশা উৰি থাকিল মাখিবোৰ
জোনটো আঁতৰি গ’ল আকাশৰ পৰা
আকাশে কান্দিলে নৃশংসতাত
বেদনাগধূৰ হৈ ডাৱৰবোৰ ৰূপান্তৰিত হ’ল বৰষুণলৈ
মৰ্মান্তিক দৃশ্যবোৰ দেখি প্ৰত্যক্ষদৰ্শীসকলে একো নামাতিলে
মাথোঁ ৰুমালেৰে ঢাকি থলে নিজৰ মুখবোৰ
চিনাক্তকৰণৰ পিছত শ’বোৰৰ বিষয়ে জনা গ’ল এনেদৰে –
১ | বাৰ গৰাকী পুৰুষৰ আটায়ে আছিল ভূমিহীন আৰু স্বাধীনতাহীন মানুহ
২ | তিৰোতাবোৰ আছিল খাবলে’ নোপোৱা একোটি শিশুৰ আই
৩ | শিশুবোৰ আছিল মাথোঁ শিশু আৰু ফুল