Tjaldiđ Fellur
Það rignir rósum. Englarnir klappa og hrópa. Guð almáttugur hneigir sig og brosir.
Ungur, óreyndur engill stenst ekki mátið. Hann veifar vængjunum og æpir: Lengi lifi Guð almáttugur. Hann lifi.
Himinninn skelfur af húrrahrópum, en Guð almáttugur bítur snöggvast á vörina. Hann er eilífur. Svo brosir hann og hneigir sig.
Gabríel erkiengill hefur boð inni og heldur aðalræðuna. Honum mælist vel að vanda.
Leikararnir hafa þvegið sér og haft fataskipti. Þeir eru sóttir, og þeir strjúka hendinni um augun.
Guð almáttugur stígur niður úr hásæti sínu, og slær kumpánlega á öxl aðalleikarans:
Þú varst óborganlegur, segir hann, og lítillækkar sjálfan sig.
Ég skil þetta ekki, segir leikarinn. Hér er glaumur og gleði, en ég kem frá landi hörmunganna.
Já, þú varst ágætur, segja englarnir.
Ég efast um, að aðrir hefðu leikið það betur, segir Gabríel erkiengill, og hann ber gott skyn á slíka hluti.
Leikarinn setur hnykk á höfuðið og hlær.
Það var leikur, segir hann og blístrar. En segðu mér eitt, Guð almáttugur. Af hverju vitum við ekki, að við erum að leika?
Þegar þið vitið það, leikið þið ekki. Þið setjist bak við tjöldin og horfið á.
Þetta sagði Guð almáttugur og veislunni var haldið fram.
Vita Nuova
Úti er dagurinn blár og bjartur, en inni situr sorgin og segir fanganum sögur. Skuggarnir þrypast í hornin og hlusta.
Sólin hækkar á lofti. Geislarnir, sem skjótast dansandi gegnum járnvarinn gluggann, kyssa burt myrkrið úr klefanum.
Einn þeirra vogar sér lengra en aðrir. Hann dansar eftir gólfinu, og kyssir á fótinn á Oscari Wilde. Fanginn lítur upp og undrast. Sorgin hættir að segja frá og brosir.
Oscar Wilde stendur upp og gengur að glugganum. Hann horfir á litlu, bláu röndina, sem fangarnir kalla himin. Og hann sér hvítt ský þjóta eftir himinhafinu.
Undarlegur söngur vaknar í huga hans. Hann er útlagi, sem á heima handan við hafið. Þar bíður hans eitthvað, sem hann elskar.
Þú, sem ég elska.
Ég hrindi bátnum úr nausti, því ég er sjúkur af heimþrá. Og ég hrópa til þín yfir hafið:
Með hvítum seglum stefnir hann að ströndum þínum, útlaginn, sem elskar þig.
Pan
Kvæðið byrjar á því, að trjátopparnir kinka kolli eins og til þess að samsinna einhverju, sem ég ekki skil. Þá er það, að Pan fer um skóginn og Pan er ung stúlka. Það er eins og hún hafi enga hugmynd um hættu og rándýrin gera henni heldur ekki neitt. Hún kemur að polli, sem er djúpt inni í skoginum. Enginn hefur komið þar áður. Hún beygir greinarnar til hliðar og lítur niður í pollinn. Og þetta hlýtur að vera undarlegur pollur. Spegilmyndin hverfur ekki þegar stúlkan fer. Hvert? Það veit enginn. En trén hvíslast á í kringum pollinn. Þeim hefur öllum dottið það sama í hug og þau flétta saman greinar sínar.
Þetta orti kunningi minn og síðan hann kom frá útlöndum talar hann ekki um annað en skóga. Hann yrkir um skóga og líkir þeim við sálir mannanna. Allar aðrar líkingar finnast honum einskis virði. Og þegar hann yrkir, talar hann um hrædda héra, sem ómögulegt sé að komast í færi við, eða þá uglu, sem sitji í holu tré. Hann talar líka um syngjandi fugla.
Annars kom dálítið fyrir kunningja minn meðan hann var erlendis. Hann hefur sagt mér það eins og svo ótal margt annað, sem hann þykist ekki taka mark á. Hann var í skógarför með mörgu fólki. Hann dansaði mikið og skemmti sér ágætlega. En þegar hann var að dansa við fallegustu stúlkuna, tók hann allt í einu eftir annarri stúlku, sem stóð þar rétt hjá. Hann hafði ekki tekið eftir henni áður og vissi ekki til þess, að hún væri með. Hann sleppti stúlkunni, sem hann var að dansa við og gekk rakleitt til ókunnu stúlkunnar með útréttar hendur, því hann ætlaði að dansa við hana. Hún leit á hann, snéri sér við og gekk hægt inn í skóginn. Kunningi minn var svo utan við sig, að hann elti hana ekki, en hann horfði á eftir henni og sá hana hverfa bak við fjarlæg tré. Hann rankaði við sér þegar stúlkan, sem hann hafði verið að dansa við, lagði höndina á öxlina á honum og spurði hann, hví hann hefði farið svo skyndilega. Hann snéri sér snöggt við, tók höndina af öxl sér og gekk síðan hratt inn í skóginn. Hann leitaði lengi, en hann fann hana ekki.
af Flugum
Jón Thoroddsen
Listen to the poems in the original Icelandic read by Ryan Eric Johnson:
Jón Thoroddsen's first and only book of poetry, Flugur (Flies), was published in 1922. It was notable in the fact that it was the first collection of prose poems to have been published in Iceland.
The poetic tradition of Iceland stretches beyond the original settlement of the country near the end of the first millennium. These early poems were composed in adherence with remarkably tight metrical structures based upon alliteration and leading-syllabic stress. Jón was chief among the early-modern Icelandic writers who sought to challenge, and to expand upon, the standing traditions of Icelandic poetry.
In translating a work from modern Icelandic into English, the translator must always be aware of the difficulties and nuances of rendering the highly inflectional grammar of the former language into a language, the latter, that bears only scant and often inconsistent witness to its own inflectional antecedents. In modern Icelandic each noun adheres to one of three grammatical genders. Each noun and each pronoun is declined in four cases and two numbers – singular and plural. The declension of a given adjective is determined by the gender, the case, and the number of its corresponding noun and can be declined in both a strong and a weak sense; thus every adjective has 48 grammatical forms. Luckily, many of these forms overlap – in the case of weak adjective declension, there are only three unique grammatical forms. However, although the number of unique grammatical forms is far less than it might seem, it is essential for any student of the language to attempt to develop an intimate understanding not only of how they are properly distributed, but what this distribution represents in terms of the nuances and subtleties of expression and meaning.
The translator wishes to thank Ármann Jakobsson for his assistance toward the translation of these poems and for introducing the translator to Jón Thoroddsen's poetry, and Ryan Eric Johnson for providing audio recordings of the poems.
The poetic tradition of Iceland stretches beyond the original settlement of the country near the end of the first millennium. These early poems were composed in adherence with remarkably tight metrical structures based upon alliteration and leading-syllabic stress. Jón was chief among the early-modern Icelandic writers who sought to challenge, and to expand upon, the standing traditions of Icelandic poetry.
In translating a work from modern Icelandic into English, the translator must always be aware of the difficulties and nuances of rendering the highly inflectional grammar of the former language into a language, the latter, that bears only scant and often inconsistent witness to its own inflectional antecedents. In modern Icelandic each noun adheres to one of three grammatical genders. Each noun and each pronoun is declined in four cases and two numbers – singular and plural. The declension of a given adjective is determined by the gender, the case, and the number of its corresponding noun and can be declined in both a strong and a weak sense; thus every adjective has 48 grammatical forms. Luckily, many of these forms overlap – in the case of weak adjective declension, there are only three unique grammatical forms. However, although the number of unique grammatical forms is far less than it might seem, it is essential for any student of the language to attempt to develop an intimate understanding not only of how they are properly distributed, but what this distribution represents in terms of the nuances and subtleties of expression and meaning.
The translator wishes to thank Ármann Jakobsson for his assistance toward the translation of these poems and for introducing the translator to Jón Thoroddsen's poetry, and Ryan Eric Johnson for providing audio recordings of the poems.
Jón Thoroddsen was born in Ísafjörður, the most populous town in the Vestfirðir (West fjords) of Iceland, on February 18, 1898. The son of the poet Theódóra Thoroddsen and Skúli Thoroddsen, an important figure in the independence movement, he died in Copenhagen at the age of 26 on New Year’s Eve, 1924, after having been struck by a street-car a week earlier, on Christmas day. In his life time he published a book of poetry, Flugur (Flies) in 1922, as well as several other plays, poems and short stories in various journals and periodicals.
Christopher Crocker is a doctoral student at Háskóli Íslands (The University of Iceland), studying medieval Icelandic literature. He was born in Newfoundland, Canada.
