ထ႐ုိဂ်န္ျမင္းရဲ႕အသား

 

ထ႐ုိဂ်န္ျမင္းရဲ႕အသားကိုမွ စားခ်င္သတဲ့။ သူမခ်ဥ္ျခင္းတပ္ပံုက။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ ဒီမယ္ ရွင္ေျပာမွာေတြ ကြ်န္မႀကိဳသိေနတယ္။ ရွင္သိေအာင္ အရင္ေျပာလိုက္မယ္။ ျမင္းသားဟာ ခ်ဳိတယ္။ ခြန္အားျဖစ္ေစတယ္။ လိုအပ္တဲ့အခါ အတိတ္နဲ႔အေဝးဆံုးကို အလ်င္ျမန္ဆံုးေျပးနိုင္ေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွတ္ထား ဥပါယ္တံမ်ဥ္ေတြဟာလည္း ခ်ဳိတယ္။ ေႀသာ္ မၿပီးေသးဘူး ျမင္းကိုစားတာဟာ သူသြားခဲ့တဲ့ ခရီးမိုင္ေတြကိုပါ စားလိုက္ရတာမ်ိဳး။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေဝးက ဧရာမထ႐ုိဂ်န္ျမင္းႀကီးကို ေငးေနမိတယ္။ ျမင္းႀကီးရဲ႕ ဝမ္းေခါင္းထဲမွာ ဂရိစစ္သည္ေတြ ပုန္းေအာင္းေနမွာ ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္။ သူတို႔ဟာ ထရုိဂ်န္ျမင္း႐ုပ္ႀကီးရဲ႕ မ်က္စိေပါက္ကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ရွိရာကို ျပန္ေငးေနမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ တခါသားေတာ့ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ ထ႐ုိဂ်န္ျမင္းႀကီးဟာ အဆက္မျပတ္ ဟီတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္အိပ္မရၾကေတာ့ဘူး။ သမိုင္းတေလ်ွာက္ လူေတြဟာ ျမင္းသားကို စားခဲ့တာပဲ။ အငတ္ေဘးဆိုက္ခ်ိန္မွာ၊ စိတ္ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အခါမွာ၊ သစၥာရွိတဲ့ ျမင္းႀကီးအိုသြားတာ မၾကည့္ရက္တဲ့အခါမွာ စသျဖင့္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ေလ။ ဒီေကာင္ေတြက ဒူေပတာေပလည္း တကယ္ခံတဲ့ေကာင္ေတြ။ ႏွင္းသည္းသည္းထဲမွာ၊ မုန္တိုင္းထဲမွာ၊ ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေရာက္ေအာင္ျပန္တာ။ ေႏြးေထြးတဲ့ ျမင္းေဇာင္းကိုပဲ သူတို႔ျမင္ၿပီး က်န္တဲ့အရာေတြကို သူတို႔မျမင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ျမင္းရဲ႕ ခႏၶာေဗဒဟာ တအား လွတယ္။ သန္မာတဲ့ၾကြက္သားေတြ၊ ေၾကကြဲေနတဲ့မ်က္ဝန္းအစံု၊ က်က္သေရရွိသေလာက္ ေဆြးျမည့္ဖြယ္ ေလထဲလြင့္ေနတဲ့ လည္ဆံေမြးေတြ။ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီ ဆြဲခဲ့တဲ့ျမင္းေတြ ျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အံ့ဖြယ္သရဲလွပတဲ့ သတၱဝါေတြ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့ အေသဆိုးေတြနဲ႔ တခါတေလ သူတို႔ ေသရရွာတယ္။ တိကနဲျဖတ္ခံရတဲ့ ျမင္းေခါင္းဟာ ဆယ္ေပေလာက္အေဝးကို လိမ့္သြားတာ၊ ျမင္းခႏၶာကိုယ္ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတာ၊ အထဲက ကလီစာေတြ ထုတ္ခံရၿပီး အခံြခ်ည္းသက္သက္က်န္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲေတြပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ျမင္းတစ္ေကာင္ဟာ ေရေသာက္ေနမွာေပါ့ေလ။ ဘဝဟာလည္း ဆက္စီးေနမွာေပါ့။ ေလ႐ူးကေလးလည္း တခ်က္ေလေဝွ႔လာမွာေပါ့။ တရက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ျမင္းေတြနဲ႔ မျဖစ္မေနပတ္သက္ရမွာပဲ။ မထင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲကို ထ႐ုိဂ်န္ျမင္းႀကီး ဝင္လာမွာပဲ။ ေသခ်ာတာက ထ႐ုိဂ်န္ျမင္းရဲ႕ အသားဟာ ေလာကမွာအခ်ဳိဆံုး ဆိုတာ။

 

 

ေအးစက္ျခင္းရဲ႕ အျခားအမည္ဟာ သုဘရာဇာ ျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဝက္မွင္ဘီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားထင္သလို ႏွင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အမည္ေပးျခင္းဟာ အဲဒီေလာက္ မလြယ္ကူဘူး။ တခါတေလ နတ္ေမးရတယ္။ ေသသူနဲ႔ ဆက္သြယ္ရတယ္။ ဟိုဘက္က မျမင္နိုင္တဲ့အရပ္မွာေရာ ဘယ္လိုနာမည္ေတြ ေခတ္စားလဲ။ ဥပမာ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးစက္တဲ့ႏြားႏို႔ လို႔ ေခၚလို႔ရလားေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီစာသားဟာ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနခဲ့လို႔ပဲ။ တိုင္းျပည္မွာ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ၿပီးသြားလည္း အဲဒီစာသားဟာ ငါ့မွတ္ဥာဏ္ထဲက ထြက္မသြားဘူး။ တခ်ိန္က ပ်ားေဂဟာမွာ ႏြားႏို႔ဝယ္ဖို႔ ငါတို႔ တန္းစီရတယ္။ တစ္အိမ္ကို ဘယ္ႏွပုလင္းႏႈန္း ဆိုတာမ်ိဳး။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ႏို႔ပုလင္းေတြ ငါ စီထည့္တယ္။ ေအးစက္ျခင္း ဆိုတာဟာ ငါ့သိစိတ္ထဲကို ဘယ္အခ်ိန္က စဝင္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူ႔လက္အိတ္ေတြ ခြ်တ္ၿပီး ငါ့ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ ေအးစက္ျခင္းရဲ႕တမန္ေတာ္။ သူရဲ႕ဆြတ္ဖားဆြဲတဲ့ ေခြးသမင္ႀကီးေတြဟာ သင့္ကိုေအးစက္ျခင္းရဲ႕ တျခားအမည္ဝွက္ေတြ ေျပာျပလိမ့္မယ္။ သူမသိေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒါေတြက ေတာ္လွန္ေရး၊ ေခြးေသးပန္းပင္၊ ဖာေခါင္း၊ ေလတံစို႔၊ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္း။ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္း ဆိုတာ ခ်စ္သူ႔အ႐ုိး ဆံထိုးလုပ္ ဆိုတဲ့ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္းပဲေပါ့။ အဲဒါ ေအးစက္ျခင္းပဲ။ ေအးစက္တဲ့ ေလတဟူးဟူးေအာက္မွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ေျမႀကီးထဲ ျမွဳပ္ေနတာ။ ကိုယ့္ၿခံထဲက သရက္ပင္ေအာက္မွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအေပၚ ကားတာယာေဟာင္းႀကီး ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးၿပီ။ အပၸကိေစၥာပဲ။ ဒါဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။ အဲဒါမ်ဳိး႐ုပ္ရွင္ေတြမွ အမ်ားႀကီး။ စိတ္ဟာ ေအးတဲ့ေနရာ အၿမဲလိုက္ရွာတာပဲေလ။ လက္ဟာ၊ နွာေမာင္းဟာ၊ ဦးမွင္ဟာ ေအးတဲ့အထိအေတြ႕ကို လိုက္စမ္းေနတာ။ သူ အိပ္မရဘူး။ ေဆးလိပ္မီးညွိလိုက္ၿပီး အေငြ႕ေတြကို သူ႔အဆုတ္ထဲ တအား႐ိႈက္သြင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအသက္ရွင္မႈဆိုတာဟာလည္း ေအးစက္ျခင္းရဲ႕ အျခားအမည္နာမေတာ္။

 

 

မူလဆီ သြားဖို႔ ေလထဲမွာ စက္ဝိုင္းကို သင္ေရးဆြဲလိုက္တယ္။ စက္ဝိုင္းဟာ သိပ္မဝိုင္းလွဘူူး။ အိမ္ထဲကမထြက္ခင္ အိမ္ေဖာ္မေလးရဲ႕ပါးကို သင္ခိုးနမ္းခဲ့ေသးတယ္။ သင့္ မိန္းမ ဖုန္းေျပာေနတုန္း။ မူလဆီ သြားျခင္းဟာ မူလဆီ ျပန္ျခင္းမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို မသိရင္ ျမင္းဟာ က်ာပြတ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျခႀကိဳေျခၾကားေတြထဲ လိမ့္ေနတဲ့ မ်က္ရည္ယိုဗံုး ေနာက္လည္း တေကာက္ေကာက္လိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ လူတိုင္းဟာ ဘဝမွာတႀကိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာင္ ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္မိတာပဲ။ ဒါဟာ မူလဆီ သြားဖို႔ ျဖစ္လာေစမယ့္ အေၾကာင္းတခုလို႔ ဘယ္သူက သိနိုင္မွာလဲ။ မူလဆီ သြားဖို႔ သူဟာ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ထိုးေဖာက္လိုက္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ လို၊ မလို သူလည္းမေသခ်ာဘူး။ ေလဆိပ္က လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး အရာရွိေရွ႕က ကင္မရာလို သူဟာ မ်က္ႏွာေတြကို ၿငီးေငြ႕လာလို႔လား။ ဂဂၤါျမစ္ေပၚမွာ ေျခတဖက္တည္းနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ဆာဒူးေတြေရာ မူလဆီ သြားေနတာလား။ အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမေလးဟာ မူလဆီ မသြားခင္ တင္ပါးေပၚမွာ အသည္းပံုတက္တူး ထိုးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးဆြဲ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို ေျပးၿပီ။ မူလဆီ သြားဖို႔ သိပ္မိုးခ်ဳပ္ရင္ မေကာင္းဘူး။ မူလဆီမွာ မိုးတဖြဲဖြဲမ်ား ႐ြာေနမလား။ မူလဆီ သြားဖို႔ ပန္းေတြဟာ အနက္ေရာင္ေလနဲ႔ ေသြးေႏွာလိုက္တယ္။ ဒါေတြမတိုင္ခင္ ေပါလ္ေဆလန္းလည္း ေရခဲေနတဲ့ ျမစ္ေပၚကို ခုန္ခ်၊ ယန္းပါလာ့ခ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီး႐ိႈ႕ခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။ စိတ္ေအးေအး ထားစမ္းပါ။ ေလဟာ သ႔ူအလုပ္သူ လုပ္သြားမွာပါ။ မူလဆီ မေရာက္ခင္ မ်က္ရည္ေတြ အလိုလို ေျခာက္သြားလိမ့္မယ္။ မဟုတ္လည္း ခဲသြားလိမ့္မယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ေဘးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ဖေယာင္းစက္ေတြလို။ သင္ ႀကီးျပင္းရာၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ မူလဆီ သြားဖို႔ အ႐ုိးနဲ႔ခင္းထားတဲ့လမ္းေပၚ ျမင္းကို အေသာ့ႏွင္ခဲ့တယ္။ မူလဆီ သြားဖို႔ အဲသေလာက္ ခက္ခဲသလား။ ရထားျပတင္းေတြမွာ လက္ျပေနတဲ့ လက္ေတြကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရွိခဲ့တာပဲ။ ျပန္လာတဲ့သူ လာတယ္။ ျပန္မလာတဲ့သူ မလာဘူး။ ေမြးရပ္ေျမဆိုတိုင္း မူလကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မူလဆီ အိမ္နံရံအက္ေၾကာင္းထဲကေန သြားရင္လည္း သြားရမွာပဲ။ အဲဒီမူလဆီ သူသြားမလား ငါသြားရမလား။ သူနဲ႔ငါ ဘဝခ်င္း လဲလိုက္တယ္။ မိန္းမခ်င္း လဲအိပ္တယ္။ သူ႔မိန္းမႏို႔ေပၚက မွဲ႔ဟာ ငါ့ကို မူလ အေၾကာင္းပဲ ေတြးမိေစတယ္။ မူလဆီ အသြားလမ္းတဝက္က ပန္းၿခံခံု႐ွည္ေတြမွာ ထိုင္ေနတဲ့လူေတြ။ သူတို႔ေခြးေတြ တေကာင့္ဖင္ တေကာင္နမ္းေနတာၾကည့္ရင္း။ ၿပီးေတာ့ မွန္ေ႐ွ႕မွာ တဟားဟားရယ္ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းငိုၾကတဲ့ လူေတြ။

မူလဆီ သြားဖို႔ ဗုဒၶရဲ႕ သကၤန္းစကို သူဆြဲထားတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္လို။ မူလဆီ သြားဖို႔ ျပာမႈန္ေတြဟာ မနက္အေစာႀကီးထၾကတယ္။ မီးဖိုမွာ မီးေတာင္မေမႊးရေသးဘူး။ ျပင္ဆင္ဖီးလိမ္းၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ ခ်က္ကို ပလာစတာနဲ႔ ကပ္ၾကတယ္။ ကားေတာက္တတ္တဲ့ အဲဒီေလလြင့္ျပာမီးခိုးေတြ။

ဆူးလွည္းႀကီးဟာ ႏိုးခါနီးလူေတြရဲ႕ မသိတသိစိတ္အာ႐ံုထဲမွာ တကြ်ိကြ်ိနဲ႔ ေမာင္းေနတယ္။ဒုတိယဝါက်ဟာ ငါ့အဖို႔ အၿမဲခက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သက္လတ္ပိုင္းေရာက္လာသူေတြ အဖို႔ဒုတိယဝါက်ဟာ ခက္ခဲတယ္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီးသူဟာ ဒုတိယေဆးလိပ္ကို မီးညွိခါနီးလို။ဒါမွမဟုတ္ KTVမွာ ပထမတခါနမ္းခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးကိုပဲ ဒုတိယတေခါက္ ျပန္ေခၚခါနီးလိုေပါ့။ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ေတြေဝမႈ ဝင္လာရင္ အခိုက္အတန္႔တခုရဲ႕ ေသြးသားဟာ ခ်က္ခ်င္းညစ္ႏြမ္းသြားတယ္။ ခါးေနတဲ့ ငါ့လွ်ာေပၚမွာ ပထမညရဲ႕ မီးပံုအၾကြင္းအက်န္ကေလးရွိေနတုန္းပဲ။ အ႐ုဏ္ရဲ႕ အေမွာင္ထဲမွာ ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြာသူေတြရဲ႕ ေသာ့ဖြင့္သံကိုၾကားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကြ်ိကြ်ိ ဆူးလွည္းႀကီး။ ဘယ္အရပ္ေဒသေရာက္ေရာက္မိုးလင္းခါနီးတိုင္း ဆူးလွည္းႀကီးရဲ႕ အသံကို ငါၾကားတယ္။ ငါ ရက္ပိုင္းပဲေနခဲ့တဲ့မန္ဟက္တန္က ဟိုတယ္အစုတ္ကေလးရဲ႕ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ အေပၚထပ္မွာေတာင္ ဒီလွည္းသံကိုငါၾကားခဲ့တယ္။ တခါတေလ ဆူးကိုင္းေတြေပၚမွာ ပုစဥ္းပ်ံေတြနားလို႔။ လွည္းဘီးေတြဟာ စြတ္စိုေနတဲ့ ေျမသားတေလွ်ာက္ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရတဲ့သမိုင္းကို ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ေသာ့ဖြင့္သံ၊ဘာဂ်ာတံခါးကို ဆြဲဟသံေတြဟာ သင့္ကို တုန္လႈပ္ေစတယ္။ သံ နဲ႔ ဝိဥာဏ္ ထိတဲ့အသံဟာသင့္ျခင္ဆီထဲထိ စိမ့္ဝင္သြားၿပီး ေခြးအတစ္ေကာင္လို အဲဒီအ႐ုိးျခင္ဆီကိုကိုက္ခဲစုပ္ယူလိမ့္မယ္။ ေမြးရပ္ေျမဆိုတာ ဆူးပန္းေတြ ပြင့္ရာအရပ္ပဲ။ ဆူပန္းရဲ႕ရနံ႔ဟာသံဘာဂ်ာတံခါးကို ဖြင့္ရင္း တံခါးညွပ္ၿပီး ေသြးေျခဥသြားရဲ႕။ ဆူးလွည္းႀကီးဟာ အျမန္လမ္းေပၚတက္ေမာင္းတဲ့အခါ သူ႔ကိုေရွာင္ရင္း ကားေတြ ေမွာက္ကုန္တယ္။ အဲဒီအခါ နာနာဘာဝေတြပိုမ်ားလာၿပီး အဲဒီနာနာဘာဝေတြေမာင္းတဲ့ ဆူးလွည္းေတြလည္း ပိုမ်ားလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမမွာ ေျမႀကီးထဲက ဆြဲႏႈတ္ခံရတဲ့ သစ္ပင္အျမစ္ေတြနဲ႔ တူတဲ့ နာနာဘာဝေတြပဲ က်န္ရစ္လိမ့္မယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔တံေတြးကို မ်ဳိးေစ့အျဖစ္ဆူးလွည္းႀကီးသြားရာ လမ္းတေလ်ွာက္ ခ်ခဲ့လိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုစဥ္းပ်ံေတြ သူတို႔မ်က္ႏွာနား မကပ္ေအာင္၊ ပါးစပ္ခါးတာလည္း ေပ်ာက္ေအာင္ ဒုတိယေဆးလိပ္ေတြကို မီးညွိၾကလိမ့္မယ္။