இந்த நகரத்தை எரிப்பது
இந்த நகரத்தை எரிப்பது
மிகச் சுலபம்
ஒரு தீப்பெட்டி போதும்
தீப்பெட்டி விலை மிக மலிவு
ரொட்டியின் விலையைவிட
மிகமிக
ஒரு லிட்டர் கிரஸினும் வேண்டும்
அதுவும் கிடைக்கும்
அரசின் சீரிய வினியோகிப்பில்
ஓசைகள் குறைந்த நள்ளிரவில்
எங்கேனும் துவங்கலாம்
துணிவுள்ளவன் விழித்திருந்து
அனுமான் எரித்தான் லங்கையை
வாலில் தீ வைத்தபோது
வானைத் தொட்ட தீ தணிந்தது
எழுந்தது புது லங்கை
அழிந்தானா ராவணன்
போராடினான் நாட்கணக்கில்
மடிந்தான் குருதி வெள்ளத்தில்
இன்றும்
அனுமான்கள் உண்டு வாலின்றி
ராவணர்களும் உண்டு
தீயுண்டு நகரங்கள் உண்டு
தனியொருவன் எரித்தால்
வன்முறை
அரசாங்கம் எரித்தால் போர்
முறை.
ஒரு கவிதை எனும் ஒரு கவிதை
என் கையெழுத்தை இழந்த ஒரு
நாள்
போலியாய் என் மனம் காலியா
னது
சுற்றிலுமிருந்த வெட்டவெளிச்சம்
எனை ஆட்கொண்டது
ஒருவரும் அனுதாபத்துடன்
அணுகவில்லை
காலை மாலை இரவு எல்லாம்
நன்கு தெரிந்தன
ஒரே பாதையில் சுழலத் துவங்கி
னேன்
எல்லையற்ற பெருவெளியில்
போலி மனம்
அவ்வப்போது சில முட்டைகள்
உடைந்தன
என்னளவில் ஆகாயம் எனக்குள்
ஊஞ்சலில் திருகாணியாய் வலம்
வந்து
சுமந்தேன் விட்டத்தைக் கால்
மேல்.
எழுப்பப்பட்ட சப்தம்
சப்தம் எழுந்துவிட்டது
கடலிலிருந்து
வண்டிலிருந்து
அக்கடா என்று கூறு போடப்பட்ட
வயல்களிலிருந்து
ஓவியத்திலிருந்து
இறுதியாக
ஒரு சொல்லிலிருந்து
அமைதி குலையத் தொடங்கிற்று
சப்தத்தின் பிடிப்பிலிருந்து
ஓடி ஒளியத்துவங்கிற்று
அமைதியைக் காண இயலா
சப்தம்
பெரும் கூச்சலுடன் ஓய்ந்தது
நிசப்தம் உருவாயிற்று
எங்கும் ஒரே நிசப்தம்
நிசப்தத்தைக் கண்டு அஞ்சிய
உலகம்
சப்தம் போட ஆரம்பித்தது
மாறி மாறி
சப்தமும் நிசப்தமும்
ஆட்சி புரியத் தொடங்கிற்று
சிறிது காலத்தில்
சப்தமும் நிசப்தமும்
ஒன்றாயிருக்கப் பழகிவிட்டன
இணைபிரியா ஒன்றாகிவிட்டன
சப்த நீட்சியின் ஓரத்தில்
அமைதி
பேரமைதிக்கான
தவத்தைத்
துவங்கிற்று.
இல்லாத தலைப்பு
நான் இருக்கிறேன்
நான் இருக்கிறேன்
என்பது தெரியாமலே
இருக்கிறேன்
நான் இருப்பதைத்
தெரிந்துகொண்டபோது
நானும் நானும் இருந்தோம்
உண்மையான நானும்
உண்மை போன்ற நானும்
பேசிப்பேசி
உண்மை போன்ற நானாய்
நானாகிவிட்டேன்
உண்மையான நான்
அவ்வப்போது ஆவேன்
உண்மை போன்ற நான்
மறைந்திருக்கையில்
உண்மை போன்ற நான்
இல்லவே இல்லை என்று
உண்மையான நான் சொல்லும்
சரி என்று
உண்மை போன்ற நான்
ஆமோதிக்கும்
இதனைக் கவனித்த நான்
உண்மையான நானும் இல்லை
உண்மை போன்ற நானும்
இல்லை
நான் மட்டும் இருக்கிறேன்
என்றுணர்ந்தேன்
நான் மட்டும் இருக்கையில்
அமைதியாய் இருந்தது
அமைதியாய் இருப்பதை
உணர்ந்தும்
நான் வேறு ஆகிவிட்டேன்
நானும் வேறான நானும் பொய்
நான் இல்லை.
அந்தப் புளியமரத்தை
நேற்றிலிருந்து
அந்தப் புளியமரத்தை
வீழ்த்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள்
முதலில்
புளியமரத்தின் உச்சியை அடைந்
தார்கள்
சிறிய சிறிய கிளைகளை
முறித்துக்கொண்டார்கள்
இலைகள் மலர்கள்
உதிர உதிரச் சிறிய
கிளைகள் பூமியைத் தழுவின
சிறிய கிளைகள் இழந்த மரம்
அருவ உருவில்
வானத்தை
உறிஞ்சிக்கொண்டிருந்தது
மரத்திலிருந்து இறங்கியவர்கள்
ஒரு மாபெரும்
மரமறுக்கும் ரம்பத்தைக்
கொண்டுவந்தார்கள்
புளியமரத்தின்
அடியைக் குறிபார்த்துக்
கீறிக்கொண்டிருந்தார்கள்
பொடித்துகள்கள்
இருபுறமும் கசிய
நெடுமரத்தைச் சாய்த்தார்கள்
மீதம் உள்ள கிளைகளையெல்
லாம்
வெட்டி வெட்டி அடுக்கினார்கள்
கட்டை வண்டியில் ஏற்றிப்
புறப்பட்டார்கள்
இலை தழைகளுக்கிடையே
ஒரு புளியஞ்செடி
தன்னைப் பார்த்துக்கொண்டது.
Five Poems
Atmanam
Listen to the original read by the translator:
Atmanam’s Tamil poems, at least their digital versions, are hard to find. I was fortunate to come across a Kindle edition of a collection of his poetry, which I used as a source. As for my translations, I have tried to find the sweet spot between the essence of his poetry and the cadence of his language. I began by paying attention to the ebb and flow of his lines, the way they accrue meaning over line breaks. This was necessary, for while Atmanam’s sparse writing style invited me into his fold, the veracity inherent in his poems challenged me, not just in terms of my ability to understand the aspect of meaning-making but to parse the language (Tamil) for meaning-remaking. Take, for instance, “a non-existent title.” The poem is an intense meditation on the famous Cartesian dictum, “I think, therefore I am.” But conjugation works differently in Tamil. It does not have the first person conjugate for the verb “to be,” at least not explicitly. “I” and “I am” are evoked through a single Tamil word, nāṉ (pronounced as naan). Thus, I had to work around conjugation in English. As a result, “I am” became I that am and I that is. Once I had made this adjustment, it became easier for me to morph them into further modalities: “I that became” and “I that unbecame.”
Atmanam was a Tamil poet about whom we have few biographical details. It is thought that he took his own life on July 6, 1984, apparently driven by extreme depression, although those who knew him suspect his death may have been accidental. What little is known of Atmanam comes from an article by his literary contemporary, the Tamil writer Ashokamitran in Indian Literature 28, titled “A Talent That Was Silenced by Suicide: Poet ‘Atmanam’.” As one of the prominent figures of Pudukavithai, or New Poetry, Atmanam employed, in the words of Ashokamitran: “simple non-traditional poetry to evoke a sense of universality, melancholy, tenderness, and compassion.”
Shriram Sivaramakrishnan is an alumnus of the Seamus Heaney Centre for Poetry and a second-year M.F.A. student at Boise State University. His poems have appeared in Lemon Hound and Switchback. His debut pamphlet, Let the Light In, was published by Ghost City Press in June 2018. He tweets at @shriiram.
