از اندرزنامه

*
 
ای کاش اینجور مثل بدبختها            بین همه چیز گیر نکرده بودم
اگر بدون جرح و تعدیل      اگر بدون ابهام و ایهام        اگر بدون اینکه اصلا سوال کنیم از خودمان       درست اینجا بنویسیم از صبح تا شب چکار کرده ایم         که معلوم می شود این جعبه چقدر           پوک است داخلش
می پاشد از هم آخر -ببین کی می گویم-          می پاشد از هم آخر
این مجسمه ی خوش اطوار ما          که خیال می کنیم ساخته ایم در ذهن دیگری     ساخته بودیم هم می شکست        حالا که نساختیم هم ببین                  نساخته نساخته می شکند       همه چیز که نرم نیست        من فکر می کنم    می شکند روزی              و آنها که نرم است بگویم البته          بد جوری مچاله می شود.
کار آدم می رسد به جایی که            چشم باز می کند می بیند دارد می گوید:   هر چه هست، روزی به طریقی نیست            می شود
و آنچه نیست از کنار ویرانه هاش     می روید و هست می شود   و باز مکرر    اما   آنچه بود دیگر نمی شود.
 
آدم چشم باز می کند می بیند            هنوز سنی ندارد اما دارد این        اظهر من الشمس را چنان       فیلسوفانه می گوید و سرتکان می دهد انگار                   خودش تنهایی گفته باشد.
 
من خودم روزی در افکار ابرگون خودم                 می آمدم و می رفتم در مه گم می شدم            در خواب جواهر می یافتم               در مشت می فشردم و تا مرز بیداری               به دندان می کشیدمش
 
رفته بود مرد بی دستی در کربلا      آب بیاورد برای سواران
چنان که احرار پای حق ایستادند                   گاهی می بینم خود من
پای اراجیف و اوهام می ایستم                      با همان پایمردی
 


*

معلوم نمی کند آن عکسی که در مجله می بینم        روز غبار آلود است یا نمایی از              کشتی شکسته در دریای وحشی دیوانه
بد رنگ و عاصی        آب که دیوانه باشد با طوفان و غبار و زلزله همرنگ می شود           خاکستری و قهوه ای در هم             همه ی دنیای التهاب                     خاکستری و قهوه ایست
 
در غبار، رانهای زن چاقی دراز به دراز روی          زمین است        دو مرد که زنده اند تن اش را دارند               یک ساز چنگ هم پیداست                 و دیگر هیچ چیز پیدا نیست                     کسی اینجا مرده آیا؟           باید عزا داری کنیم؟               نباید اقلا بدانیم چطور اینهمه پریشانی روی داده؟         شما دو پسران آن رانهای چاق هستید یا یکی تان؟            ایشان اینجور که الان دمر افتاده اند            یعنی دارند روی تخته پاره ای در دریا                   بالا می آورند؟              یا شما در خانه نشسته بودید که              زلزله آمد و پرت شدید اینجور؟
این عکس را اگر از شما نگرفته بودند           می دانید چقدر زود گذر می بود لحظه ی فاجعه؟
 
من خودم انگشت دستم را بریده ام     وقتی توی آبهای پر موج دریای سیاه  شنا می کردم و خسته شدم، خواستم پای ی اسکله چوبی را
بگیرم            گرفتم اما تراشه ی چوب به دستم رفت         و خودش هم در آمد و من          از این آزمون زنده بیرون آمدم         آنهایی که زنده اند هم گیرند اما
 
 
 

*

کاش می فهمیدیم یا از آن هم بهتر              کاش می شد قشنگ بفهمند آنچه در سرِ ماست           اما نه آنها که دشمن مااند، نه
آنها که می خواهند کمک کنند          خوب است قشنگ بدانند آن که واقعا  می خواهیم اما از دستمان بر نمی آید چیست
 
یک غواصی آنجا زیر آبهای سرد تیره        پا می زند کنار جلبکها      من می دانم چه می خواهد           اما چهره ی عبوس خودم را         سر صبح که می بینم در آینه         یا اصلا من نه، کسی بیاید و ببیند   نمی داند چه می خواهد       و بدتر از آن آنهااند که از صبح که چشم باز می کنند مثل روز روشن       می دانند     
چه می خواهند              این خودش وسواس ذهنی دردناکی ست      من نمی گویم از این بی هدفی مزمن               هدفی دارم اما
هر چه هستم کنه ی لحظه ها        نیستم            مثل طلبکار با پاسبان دم در نایستاده ام       تا حق ام را از این زمانه بگیرم       حق خودم را               ارث پدرم را                 نمی خواهم اما از بدبختی           آدم آزاده هم نیستم که سر بلند                       به بچه ها درس حریت بدهم             من احتیاط می کنم
باران هم که می آید، از کنار گودالها رد می شوم     و حرفها را گاهی مثل عطسه ای بی هنگام     خفه می کنم                  شقیقه هام یک لحظه می خواهند       منفجر شوند            بعد آرام می شوند.
حرف و عطسه که هیچ       سیل هم اگر بیاید   بعد می رود.
 
کاش آدم می توانست بداند      کدام درست است کدام خیلی غلط است        این که ما هزار حرف را مثل عطسه ی ادب    خورده ایم
یا آن حرفهایی که می آیند بیرون و تا ابد        حسرت می خوریم
این حرفها از آن حرفها جداست     آنها حرفهایی ست که اگر واقعا می شد      دیگر اینقدر بد نمی شد که منفجر شویم      و آن حرفهایی که نبایست را بزنیم       باران اگر به موقع می بارید       حتی زیاد هم می بارید                   اصلا سیل نمی آمد
 
الان من این مثالها را می زنم خنده دار           و ساده مآبانه ست
اما یک آدم قدیمی اگر گفته بود         خوشمان می آمد می گفتیم گل گفته
ما با خودمان با زمان خودمان بد شده ایم         غریبه پسند شده ایم
همه شاعران قدیمی غریبه اند                  تنها ما که توی خیابان راه می رویم و هستیم، هستیم      که هستیم